Zo hadden zij en Cock de traditie om altijd zo vlak voor Kerst, de grote koperen kroonluchter uit de vergaderzaal in de pastorie helemaal uit elkaar te halen en deze weer mooi glimmend op te poetsen waarmee je bij entree hoogglanzend welkom werd geheten. Ze genoot ervan. Al die activiteit bleef niet onopgemerkt: het leverde haar een welverdiende, prachtige waardering op: Zijne Majesteit de Koning benoemde Angela tot lid in de Orde van Oranje-Nassau; in de viering van 01 oktober 2017 werd deze uitgereikt door de burgemeester.
Was ze niet aan het organiseren of knutselen, maakte ze zich ook dienstbaar in het St.Ceciliakoor. Niet alleen als kunstig sopraan, ook als bestuurslid van het koor. Altijd een prachtig gezicht, zoals ze daar dan vol vertrouwen stond, onmiskenbaar uitstekend boven de andere leden. Dat was letterlijk: Figuurlijk was ze meer van de achtergrond, geen extra aandacht voor haar. Niet nodig. Daar zorgden wij dan voor: ze kreeg voor haar vele jaren lidmaatschap de Gregorius-onderscheiding. Zong er wel eens een uithelper mee met het koor, zei ze steevast vol vertrouwen, als er twijfel was over het wel/niet kennen van het lied: “..je kent het wel als je het hoort..” Ook in het Gelegenheidskoor heeft ze vele jaren meegezongen. 

Haar vrije tijd besteedde ze graag in en om haar thuis en aan haar bloementuin in Nessersluis. Het gaf haar energie. Ze genoot daarvan, zeker als alles op orde was. En dat was het eigenlijk altijd! Voor haar kleinkinderen was zij een superoma, zij waren zichtbaar zeer gesteld op haar. Ze had hen graag om haar heen. Ze liet hen kennismaken met de mooie elementen van ons geloof, wat zo voor betrokkenheid met parochie en geloof zorgde. Zo was ze onlangs nog aanwezig bij de doop van 2 van haar kleinkinderen, die eveneens gaan meedoen met de Eerste Heilige Communie. En is een derde kleinkind actief als misdienaar en lid van de jongerengroep ‘Klein Urbanus’. Het maakte haar trots en blij!

De laatste tijd werd haar gezondheid steeds brozer, het was zwaar, maar ze droeg haar lot strijdend met opgeheven hoofd. Steun vond ze bij Maria. Nuchterheid over haar ziek zijn was en bleef troef, tegelijkertijd bleef ze ook zorgzaam en toegewijd. De controle liet ze in ieder geval niet los. Zo bleek maar weer tijdens haar ziekbed: haar eigen uitvaart regelde ze zelf tot in detail. Stijlvol is ze altijd gebleven, tot aan het laatst toe, dat vond ze belangrijk. Afscheid van de parochie was zeer symbolisch: ik zie haar nog de voordeur uitstappen van de pastorie, waar Cock klaar stond met de auto. Bij het wegrijden zwaaide ze uitbundig, met een glimlach, we leken ons op dat moment allebei te beseffen dat dit wel eens de laatste keer zou kunnen zijn bij haar geliefde parochie. Het definitieve afscheid was eveneens stijlvol en symbolisch: op de dag van haar overlijden werd er in de St.Urbanus de jaarlijkse diaconie-viering gehouden. Dienstbaarheid als thema werd hierin voor het voetlicht gebracht, gelijk zoals zij dat ook altijd deed. Dankjewel Angela, voor alles wat je voor ons en de St.Urbanusparochie hebt betekend en gedaan. Rust zacht. 

De uitvaartplechtigheid zal plaatsvinden op donderdag 23 november om 11.00uur in onze St.Urbanuskerk. Na de dienst zal Angela begeleidt worden naar haar laatste rustplaats op het naastgelegen parochiekerkhof ‘Vreedenhof’. Vervolgens is er de mogelijkheid elkaar te ontmoeten in het nabijgelegen dorpshuis ’Nesse’. Wij wensen familie, vrienden en nabestaanden die haar nu zo moeten missen, heel veel sterkte bij het dragen en verwerken van dit verlies.  

Uw parochieteam.